Πριν λίγες μέρες πέθανε η Φρύνη μας από γηρατειά. Ένα χαρούμενο σκυλί που έφτασε τα 14,5 χρόνια. Άφησε την τελευταία της πνοή στην αγκαλιά μου. Νιώθεις ότι ξαφνικά το σπίτι αδειάζει.Μπαίνεις μέσα στο σπίτι και το μαλλιαρό άσπρο σκυλί έρχεται να σε καλωσορίσει κουνώντας την ουρά του.
Κάθεσαι να φας και έρχεται να σου κάνει παρέα, ελπίζοντας ότι θα σου πέσει κανένας μεζές.
Διαβάζεις, δουλεύεις στον υπολογιστή, βλέπεις τηλεόραση και η Φρύνη ακουμπάει το κεφαλάκι της στο πόδι σου.
Σε σκουντάει με τη μουσούδα της για να τη χαϊδέψεις.
Σε κοιτάει στα μάτια προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει τις εκφράσεις σου. Είναι πρόθυμη να σε ευχαριστήσει. Σε ακούει και σε υπακούει.
Όλα γίναν παρελθόν. Πάω να βγάλω τα παπούτσια μου. Δεν έχω σκύλο να πάω βόλτα. Πρέπει να αλλάξω συνήθειες μετά από 14 χρόνια.
Το κενό περίεργο. Το πένθος κάνει κύκλους. Εκεί που είσαι καλά ξαφνικά μαυρίζεις. Οι εικόνες έρχονται απρόσκλητες, σκληρές, βασανιστικές. Προσπαθείς να σκέφτεσαι θετικά αλλά δεν... (είναι η ώρα που βάζεις το κλειδί στην πόρτα, είναι η ώρα που κάθεσαι, είναι η ώρα που θα πεις μια καληνύχτα λιγότερη).
Κάποιος στην οικογένεια πιστεύει στον Παράδεισο ... μάλλον θα γίνουν συναντήσεις κορυφής εκεί πάνω.
