Η αγωνία του πένθους

Ένας μόνο άνθρωπος χάθηκε για σένα και ολόκληρος ο κόσμος έχει αδειάσει.

Ο θάνατος είναι η χειρότερη μορφή απώλειας γιατί πολύ απλά είναι μια κατάσταση ΜΗ αναστρέψιμη, αδιαμφισβήτητη, δυσβάστακτη και δυσνόητη. 

Τις πρώτες μέρες συμπεριφέρεσαι σχεδόν φυσιολογικά. Κάνεις τις δουλειές σου, επαναλαμβάνεις το story μηχανικά, λες και συνέβη σε κάποιον άλλο. Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι ο άνθρωπός σου λείπει σε ταξίδι – ταξιδιάρης ήταν άλλωστε. Οι μέρες περνούν, φίλοι έρχονται και κάθονται για να μη μείνεις μόνος, τα ζεστά υποστηρικτικά τηλέφωνα δε σταματούν να χτυπούν και όλοι μα όλοι κάνουν την πιο χαζή κοινή ερώτηση: «τι κάνεις;» ή «πως είσαι;». Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις απλά ΔΕΝ ξέρεις τι να πεις. Πως να εκφράσεις με λόγια αυτό που σου σκίζει την ύπαρξή σου; Πως να παραδεχτείς ότι έχεις μετανοιώσει για την έλλειψη πίστης στα θεία, σε ψυχές και σε μετενσαρκώσεις και νιώθεις το απόλυτο κενό; Το αίσθημα ότι ένιωθες δυνατός αλλά τώρα βρίσκεσαι σε ελεύθερη πτώση; Θά’ρθει μια ριπή ανέμου να σε σηκώσει ή να σε ρίξει; Όσο ζούσε ο σύντροφός σου ήσουν «άτρωτος» γιατί είχατε χτίσει μια δυνατή ομάδα και το «εμείς» ήταν πανίσχυρο.

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης ημέρας προέκυπτε κάτι το οποίο θα ήθελα να του το πω. Η παρόρμηση αυτή δε χάθηκε με το θάνατό του. Χάθηκε όμως η δυνατότητα της απόκρισης. Δεν υπάρχει πλέον για να μοιραστούμε τα νέα, δεν υπάρχει για να καταστρώσουμε σχέδια. Οι σκέψεις και τα σχέδια μένουν στη μέση. Δεν υπάρχει κανείς να συμφωνήσει, να αντιμιλήσει, να διαφωνήσει, να φωτίσει με τη σκέψη του. Το πένθος μοιάζει με έναν περίεργο τρόπο στην αγωνία. Οφείλεται στην ματαίωση τόσο πολλών αυθόρμητων ενεργειών που είχαν γίνει παγιωμένες συνήθειες. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι πράξεις είχαν επίκεντρο το σύντροφο. Τώρα έχει χαθεί ο αποδέκτης όλων αυτών.

Έρχεται το βράδυ και ο ύπνος δε σε βρίσκει – έρχεται το φως της ημέρας και δεν μπορείς να σηκωθείς. Μέσα σου ξέρεις ότι ξημέρωσε άλλη μια άδεια μέρα της ζωής σου χωρίς Εκείνον. Μαζεύεις τα κομάτια σου για να δυναμώσεις. Έχεις δυο υπέροχα παιδιά που κι αυτά θρηνούν για τον πατέρα τους. Η οικογένεια πρέπει να μείνει δυνατή και ενωμένη – αυτό είναι το οικοδόμημα που χτίσατε «μαζί». Ο χρόνος θα απαλύνει τον πόνο και η ζωή θα χαράξει καινούρια μονοπάτια. Την περιμένω αυτή τη στιγμή πως και τι. Τότε όταν θα με ρωτούν «πως είμαι» θα τους λέω ότι «είμαι καλά» και θα το εννοώ.

Καλό ταξίδι Πέτρο

(Το κείμενο αυτό το έγραψα την 33^η η μέρα της απώλειάς μου και ήθελα να το μοιραστώ)