Επιλογή ταιριού στην μπιρίμπα

Η μανούλα, νεότατη - ετών 78, με κάλεσε να συμπληρώσω το καρέ της μπιρίμπας. Οι κληρονομημένες από τον πατέρα μου φίλες της, που τις γνωρίζω από τη γέννησή μου, η Τασία - ετών 80+, τσαχπίνα, στολισμένη, βαμμένη, χτενισμένη, αγορομάνα, εθελόντρια νοσκοκόμα στον Ερυθρό Σταυρό, βράχος υποστήριξης σπουδαίων αντρών και η Λίτσα, ετών 89, φιλόλογος (ακόμα κάνει διορθώσεις σε κείμενα), ευγενική, ήσυχη και πάντα επί της ουσίας, ήταν οι άλλες δύο προσκεκλημένες.

Αφού φάγαμε τα ιδιαίτερα εδέσματα της Doris, πιάσαμε δουλειά. Στρώσαμε τσόχα, βγάλαμε τράπουλες, σημειωματάριο, μολύβι και ακονίσαμε τα "χέρια" μας. Η δύσκολη στιγμή ήρθε: επιλογή συμπαίκτη. Με ποια κριτήρια επιλέγεις με ποιόν θα παίξεις;
Για μένα η απάντηση ήταν απλή: ήθελα την κα Λίτσα. Ο λόγος εξίσου απλός: ξέρει να διαχειρίζεται την ήττα και να περνάει καλά.΄Οχι ότι δεν θέλει να κερδίζει - απλά σκασιλάρα της.
Ενώ η κα Τασία ζει για την νίκη. Η επιλογή του ταιριού της μοιάζει με συνέντευξη σε πολυεθνική. Αν δεν παίζεις καλά - θα σε στρώσει. Κουταμάρες μαζί της ΔΕΝ κάνεις - δε σε παίρνει. Η τύχη είναι συχνά με το μέρος της και έχει γίνει πολύ καλή στο να παρηγορεί τον αντίπαλο.
Φυσικά η μανούλα είναι ο χαμαιλέων της παρέας. Προσαρμόζεται παντού, πάντα και με όλους. Έχει εκπαιδεύσει τον εαυτό της όχι να ανέχεται αλλά να προσαρμόζεται (ή να προσαρμόζει το περιβάλλον της) και να περνάει όσο καλύτερα μπορεί. Και τα έχει καταφέρει ...