Καταραμένα κοσμήματα

Υπάρχουν ανατριχιαστικοί θρύλοι που συνδέονται με «στοιχειωμένα» κοσμήματα, τα οποία λέγεται ότι έφεραν τρομακτική ατυχία και θάνατο στους κατόχους τους.

Από το διαμάντι της Ελπίδας, το καταραμένο κόσμημα του Cartier, μέχρι το μωβ ζαφείρι του Δελχί, ακολουθούν τα πέντε πιο στοιχειωμένα κοσμήματα της παγκόσμιας ιστορίας.

Διαμάντι της Ελπίδας

Το διασημότερο καταραμένο κόσμημα, αφού όσοι το απέκτησαν είτε τρελάθηκαν, είτε πέθαναν με πολύ βίαιο θάνατο. Ο θρύλος λέει ότι αρχικά είχε κλαπεί από ένα ινδουιστικό είδωλο και κατέληξε στα χέρια του Ζαν Μπατίστ Ταβερνιέ, τον οποίο λίγο καιρό αργότερα έφαγαν ζωντανό τα σκυλιά του.

Το διαμάντι αυτό πέρασε από τη Μαρία Αντουανέτα και τον βασιλιά Λουδοβίκο XVI (οι οποίοι αποκεφαλίστηκαν ) , την Πριγκίπισσα ντε Λαμπάλ ( η οποία ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τον όχλο ), τον Ζακ Κολέ (που αυτοκτόνησε) , την Σουρμπάγια ( η οποία δολοφονήθηκε από τον ευγενή εραστή της που της είχε χαρίσει την πέτρα ) και τη Σιμόν Μονδαρίν (πέθανε σε τροχαίο με όλη της την οικογένεια ).

Συγκλονιστική είναι και η ιστορία της Εβαλιν ΜακΛιαν, η οποία αγόρασε το διαμάντι της ελπίδας από τον οίκο Cartier το 1911 ισχυριζόμενη ότι θα μπορέσει να αντιστρέψει την κατάρα του διαμαντιού. Τελικά δε τα κατάφερε, αφού στο τέλος, ο γιος της σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα , η κόρη της πέθανε από υπερβολική δόση , και ο σύζυγός της θα την αφήσει για μια άλλη γυναίκα, ενώ η ίδια πέθανε μόνη και ξεχασμένη σε ένα σανατόριο.

Το Μαύρο διαμάντι των Ορλόφ (Black Orlov)

Γνωστό και ως «Το Μάτι του Brahma» αυτή η πέτρα υποτίθεται ότι είχε κλαπεί από ένα από τα μάτια ενός αγάλματος της Ινδουιστικής θεότητας Μπράχμα στο Ποντιτσέρι και είναι συνδεδεμένη με βαριά κατάρα. Ο Τζ. Παρί που κατείχε το διαμάντι το 1932 αυτοκτόνησε πηδώντας από ένα ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη. Οι επόμενοι ιδιοκτήτες ήταν δύο Ρωσίδες πριγκίπισσες, η Νάντια Βγιεγκίν Ορλόφ και η Λεονίλα Γκαλίτσινε Μπαριατίνσκι που και οι δύο αυτοκτόνησαν πηδώντας από κτίρια στη Ρώμη. Μετά από αυτές τις αυτοκτονίες, το διαμάντι τεμαχίστηκε σε τρία διαφορετικά κομμάτια από ένα κοσμηματοπωλείο που υποστήριξε ότι έτσι θα σπάσει την κατάρα. Και ίσως το έκανε, γιατί δεν έχουμε ακούσει πολλά από αυτή την μέρα που η ηθοποιός Φελίσιτι Χάφμαν επρόκειτο να φορέσει ένα περιδέραιο με κομμάτι του μαύρου διαμαντιού στην απονομή των Οσκαρ το 2006, αλλά ευτυχώς αρνήθηκε να το κάνει.

Πρόκειται για διαμάντι βάρους 67,50 καρατίων και κοπής σε στιλ cushion. Κατά κάποιες άλλες πηγές, το αρχικό διαμάντι, είχε βάρος 195 καράτια.

Εχει φιλοξενηθεί σε πολλές εκθέσεις, όπως το 1951 στο Αμερικάνικο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, το 1964 στην Κρατική Έκθεση του Τέξας που διοργανώθηκε στο Ντάλας και το 1967 στο Diamond Pavilion του Γιοχάνεσμπουργκ.

Το Black Orlov ανήκε κάποτε και στον γνωστό έμπορο πολύτιμων λίθων της Νέας Υόρκης Charles F. Winson, που το έχει εκτιμήσει στα 150.000 δολάρια. Κοσμεί ένα παντατίφ από πλατίνα και μικρότερα διαμάντια.  Το 1969 πωλήθηκε έναντι 300.000 δολαρίων και το 1990 ο Οίκος Sotherbys ανέλαβε να το μεταπουλήσει στην τιμή των 99.000 δολαρίων.

Το διαμάντι Κο Ι Νουρ

Ο θρύλος λέει πως το Koh-i-Noor («Το βουνό του φωτός») εκλάπη από τον θεό Κρίσνα, ενώ αυτός κοιμόταν.

Εμφανίζεται στα χρόνια της δυναστείας των Mughal, το 1304, ως μέρος του κατακτηθέντος θησαυρού και παρέμεινε στην κατοχή των Mughal αυτοκρατόρων μέχρι το 1739, όταν το Δελχί λεηλατήθηκε από τους Πέρσες. Ο Mughal αυτοκράτορας προσπάθησε να το κρύψει, βάζοντάς το μέσα στο τουρμπάνι του, αλλά ένα μέλος του χαρεμιού του το μαρτύρησε στον Πέρση Nadir Shah, ο οποίος κατέληξε να πάρει τελικά και το τουρμπάνι και το διαμάντι.

Όταν ο Nadir έλυσε το τουρμπάνι, αναφώνησε «Koh-i-Noor», και έτσι προέκυψε το όνομα του διαμαντιού. Η ιστορία δεν αναφέρει τι απέγινε το τουρμπάνι και ο «μαρτυριάρης» του χαρεμιού.

Το Koh-i-Noor παρέμεινε στους Πέρσες βασιλιάδες, παρά τις πολυάριθμες αιματοβαμμένες προσπάθειες να το κλέψουν. Το 1849, το διαμάντι πέρασε στην κατοχή της βρετανικής Εταιρείας της Ανατολικής Ινδίας ως μερική αποζημίωση από την Punjab μετά τους πολέμους μεταξύ Σιχ και Βρετανών.

Όταν το πετράδι έφτασε στη Βασίλισσα Βικτώρια, υπήρχε η φήμη ότι φέρνει κακή τύχη στους άντρες ιδιοκτήτες του αλλά ευτυχώς για εκείνη, δεν συνέβαινε το ίδιο και για τις γυναίκες. Η Βασίλισσα Βικτώρια το έκοψε από 186 καράτια σε 109 καράτια και το έβαλε στην τιάρα της. Μέχρι το 1911, το πετράδι τοποθετούνταν στα στέμματα των Βασιλισσών διαδόχων, αποφεύγοντας έτσι την κακή τύχη.

Οι διενέξεις συνεχίζουν όμως να ακολουθούν το διαμάντι. Το Πακιστάν, η Ινδία, το Ιράν και οι Ταλιμπάν, όλοι ζητούν την επιστροφή του διαμαντιού αλλά η Βρετανία αρνείται ευγενικά να το επιστρέψει. Το Koh-i-Noor εκτίθεται στον Πύργο του Λονδίνου μαζί με τα υπόλοιπα βασιλικά κοσμήματα.

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα διαμάντια στον κόσμο και πολλοί Ινδοί -ανάμεσά τους και ο εγγονός του ηγέτη της ανεξαρτησίας Μαχάτμα Γκάντι- έχουν ζητήσει να επιστραφεί ως εξιλέωση για το αποικιοκρατικό παρελθόν της Βρετανίας.

Η χρυσή καρφίτσα της Λυδίας

Ο Θησαυρός Λυδίας είναι μια συλλογή από περίτεχνα κοσμήματα, πιάτα, κατσαρόλες και άλλα χρυσά κομμάτια. Ομως, η καρφίτσα και το κολιέ από τον Θησαυρό έχουν προκαλέσει σοβαρά προβλήματα. Τα κοσμήματα αποτελούν μέρος του θησαυρού του βασιλιά Κροίσου, που εκλάπη το 547 π.Χ. Αλλά το 1965, όταν ανακαλύφθηκε σε μια ανασκαφή στο χωριό Γκιούρ άρχισαν τα προβλήματα. Ο θησαυρός βρέθηκε στον τάφο μίας άγνωστης πριγκίπισσας και αμέσως λεηλατήθηκε, ωστόσο όλοι όσοι έκλεψαν τον τάφο λίγο καιρό μετά πέθαναν από σοβαρές ασθένειες. 

Το Πορφυρό Ζαφείρι του Δελχί

Το κόσμημα ανακαλύφθηκε μόλις πριν από 30 χρόνια από τον Πίτερ Τάντι, επιμελητή στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο. Βρέθηκε μέσα σε μία προθήκη με πολύτιμους λίθους, σφραγισμένο μέσα σε διάφορα κουτιά και συνοδευόταν από μία σημείωση-προειδοποίηση: «Οποιος ανοίξει το κουτί, πρέπει να διαβάσει πρώτα αυτήν την προειδοποίηση, και στη συνέχεια να κάνει ότι θέλει με το κόσμημα. Η συμβουλή μου πάντως είναι να το ρίξει στη θάλασσα».

Ο συγκεκριμένος πολύτιμος λίθος ήταν μέρος ενός θησαυρού που είχε κλαπεί από το Ναό του Ίντρα στην Κάουνπορ κατά τη διάρκεια της αιματηρής ινδικής ανταρσίας του 1857. Το καταραμένο ζαφείρι έφερε στην Αγγλία από την Βεγγάλη ο συνταγματάρχης Φέρις, ο οποίος τελικά χρεοκόπησε , όπως έκανε και ο γιος του όταν κληρονόμησε τον πολύτιμο λίθο.

Στη συνέχεια το ζαφείρι αγοράστηκε από τον Εντουαρντ Χέρον ΑΛεν , ο οποίος αργότερα ισχυρίστηκε ότι του έφερε κακή τύχη. Eτσι, το έδωσε σε φίλους, οι οποίοι το επέστρεψαν αμέσως δηλώνοντας ότι βίωσαν απίστευτα δεινά, μεταξύ αυτών και ένας τραγουδιστής, ο οποίος έχασε τη φωνή του.

Το κόσμημα τελικά σφραγίστηκε και εστάλη μακριά με τις οδηγίες ότι θα πρέπει να μείνει για πάντα κλειδωμένο μέχρι το θάνατό του Χέρον Αλεν. Μόνο μετά από τρία χρόνια από το θάνατό του θα επιτρέπεται να πουληθεί και σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται στην κόρη του Χέρον Αλεν να έρθει σε επαφή με αυτή την πέτρα.

Το ζαφείρι, που δωρίστηκε στο μουσείο μετά τον θάνατο του συγγραφέα και λόγιου Edward Heron-Allen το 1943, είναι στην ουσία αμέθυστος, και βρίσκεται τοποθετημένο σε ένα μάλλον κακόγουστο ασημένιο κόσμημα με δύο σκαλισμένους σκαραβαίους από αμέθυστο, τοποθετημένους στην μία πλευρά και μία θαμπή ασημένια αλυσίδα από την άλλη.