Πως πήγε το σχολείο σήμερα;

Μία ερώτηση που όλοι οι γονείς κάνουμε καθημερινά στα παιδιά μας

Η απάντηση συνήθως είναι μία και μοναδική με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις.

Καλά! Και οι γονείς βέβαια συνεχίζουμε. 

Δηλαδή, τι καλά; Θέλω να μάθω τα νέα σου 

Δεν θα μου πεις κάτι βρε παιδάκι μου; Πες μου τι βαρέθηκες ποιο πολύ σήμερα;

Πες μου την ποιο ωραία στιγμή της ημέρας στο σχολείο.

Πες μου αν άλλαζες διπλανό ποιόν θα διάλεγες. 

Πες μου αν άλλαζες δασκάλα ποια θα διάλεγες. 

Και μετά οι γονείς κάνουμε σενάρια. Σταματάμε να μιλάμε και επανερχόμαστε τυχαία την ώρα που παίζουμε η που τρώμε και βομβαρδίζουμε ξανά το παιδί με ερωτήσεις.

 Μερικές φορές μας βοηθά το παιδί στο σπίτι και ξαφνικά λέμε "Α σε ευχαριστώ πολύ! ." Πες μου κάποιος που σε βοήθησε σήμερα στο σχολείο η κάποιον που βοήθησες εσύ."

Με αυτόν τον τρόπο το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ζαλίζουμε τα παιδιά μας και να τα φορτώνουμε ανασφάλεια.

Τα παιδιά είναι αποφασισμένα δεν μοιράζονται τίποτα αν δεν υπάρχει πραγματικός λόγος.

Έχουν βγει βιβλία για το πως θα κάνουμε τα παιδιά μας να μιλήσουν. 

Προτάσεις και χιλιάδες ιδέες με ειδικές ερωτήσεις. Διάβασα πρόσφατα μία ερώτηση "Αν εμφανιζόταν ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο στην τάξη σου για να πάρει κάποιον ποιος θα ήταν αυτός;" Πραγματικά γέλασα και ένιωσα την αγωνία. Την γνωρίζω. Την έχω νιώσει και εγώ. Ποιος ο λόγος για αυτές τις ερωτήσεις;

Εξάλλου επειδή τα παιδιά μιμούνται θα αρχίσουν και αυτά να σκέφτονται έτσι και να ζαλίζουν το μυαλό τους  με χιλιάδες ερωτήσεις.

Τα πράγματα κατά την γνώμη μου και μέσα από την εμπειρία μου σαν μαμά  και από την εκπαίδευσή μου στην έρευνα κίνησης και θεραπείας αλλά  και διαβάζοντας πολύ για το παιδί (montessori, Dolto κ.λ.π.) είναι ποιο απλά!

Τα παιδιά ζουν το τώρα και σε μικρή ηλικία αλλά και μεγαλώνοντας!

Ο ενήλικας  έχει την ανάγκη να μεταφέρει το παιδί στο πριν. Το ίδιο το παιδί δεν έχει κανέναν λόγο να το κάνει και εάν έχει έναν πραγματικό λόγο θα το κάνει από μόνο του χωρίς ερωτήσεις.

Τα παιδιά, όταν γυρνούν στο σπίτι τους ζουν αυτή την στιγμή και τίποτα άλλο.

Παίρνουν αγκαλιά την μαμά τους, έχουν χαλαρώσει και είναι χαρούμενα. 

Για ποιόν λόγο να σκεφτούν πάλι το σχολείο;

Αν έγινε κάτι σημαντικό και έχουν εμπιστοσύνη θα το μοιραστούν.

Αντί λοιπόν να σκεφτόμαστε ερωτήσεις, προτείνω καλύτερα να χαλαρώσουμε , να είμαστε αληθινοί. Να πούμε τα νέα μας στα παιδιά μας , να τους εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με μία αγκαλιά. Το ποιο σημαντικό είναι να είμαστε εκεί όταν γυρίζουν. Να τα υποδεχτούμε , να τα αγκαλιάσουμε, να τα φροντίσουμε.

Έστω για λίγο και μετά να ξαναγυρίσουμε στην δουλειά μας.

Και για αυτούς που δεν μπορούν να επιστρέψουν για λίγο ας επικοινωνήσουν έστω με ένα τηλέφωνο, να πουν ένα σε αγαπώ, σε σκέφτομαι, καλή συνέχεια.

Είναι σημαντικό να περνάμε ώρα με τα παιδιά μας, να τα ακούμε όταν αυτά μας μιλούν , να δείχνουμε εμπιστοσύνη ότι όλα θα πάνε καλά και εμείς να βελτιώνουμε την συμπεριφορά μας κάθε μέρα γιατί από εμάς μαθαίνουν. Να είμαστε λοιπόν τρυφεροί και ουσιαστικοί μαζί τους. ΄Ετσι θα μας έχουν εμπιστοσύνη και αν χρειαστεί να μας μιλήσουν για κάτι, θα  το κάνουν. Κάθε μέρα θυμάμαι και σκέφτομαι " Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις" Γκάντι.