Αισιοδοξία. Την ξέρει κανείς;

όπου και αν σταθείς ακούς μία ιστορία φόβου, καταστροφής, πανικού.
Λες καλημέρα τι κάνετε; Και αρχίζει το κατεβατό για τους λογαριασμούς, τα χρέη, τον Τσίπρα , την Μέρκελ, την απαγωγή, τον σεισμό και πάει λέγοντας.
Και πράγματι υπάρχουν όλα και όντως υπάρχουν άνθρωποι που αυτή την στιγμή που επικοινωνούμε δεν έχουν να φάνε η βρίσκονται σε πόλεμο και πραγματικά φοβούνται την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό που περνάει. όμως σίγουρα δεν γκρινιάζουν κάθε στιγμή αλλά ελπίζουν και προσπαθούν.

Και ξαφνικά μια μέρα, χθες , προχθές μπαίνω στο κρεοπωλείο της γειτονιάς, στις 8.00 το πρωί και λέω στους ανθρώπους εκεί, μεροκαματιάρηδες, ταλαιπωρημένους, αλλά με το τραγούδι στα χείλη να το σιγοψιθυρίζουν, λέω λοιπόν καλημέρα τι κάνετε;

Και απαντούν με το χαμόγελο " Μια χαρά ζούμε και αναπνέουμε και τραγουδάμε....."
Και σήμερα το πρωί πάω σε μία εξαιρετική δασκάλα, φίλη και όχι μόνο και ξαφνικά ακούω
να αναφέρεται στα λόγια του "Κουστό"
" Κάθε φορά που χρησιμοποιώ την λογική είμαι πολύ απαισιόδοξος.
  όταν ακούω την καρδιά μου, όταν ακούω την πίστη μου και έχω πίστη στον άνθρωπο -   γίνομαι πολύ αισιόδοξος"
Νομίζω, ότι αξίζει τον κόπο να συνδεθούμε με αυτό.