ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΠΟΛΥ !

Η αγάπη και η στοργή  των γονιών είναι απαραίτητες, συνέχεια για τα παιδιά από πολύ νεαρή ηλικία και για όλη τους την ζωή.

Όμως για ποια αγάπη μιλάμε πραγματικά;

Πολλές φορές οι γονείς μπερδευόμαστε  σχετικά με την συμπεριφορά μας στα παιδιά. Ελέγχουμε κάθε στιγμή της ζωής τους αλλά και της συμπεριφοράς τους.Παρατηρούμε και αναλύουμε κάθε λεπτό το κάθε τι που κάνουν η που σκέφτονται. Βρίσκονται διαρκώς, λοιπόν, κάτω από το βλέμμα μας και προσπαθούν μέσα σε αυτά τα πλαίσια να αναπτύξουν και να κατανοήσουν 
το εγώ τους.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη για αυτενέργεια και ελευθερία μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια. Να τους δείξουμε τον δρόμο, να τους δώσουμε τα κατάλληλα εφόδια ώστε να μπορούν να ενεργήσουν και να αποφασίσουν μόνα τους.

Οι γονείς ανησυχούμε για τα παιδιά μας, για τις παρέες τους , για το  αν θα φάνε πολλά γλυκά, αν θα δουν πολύ τηλεόραση, αν θα είναι καλοί μαθητές και βέβαια πάνω απ’ όλα αν θα είναι συνεργάσιμα και δομημένα παιδιά.Έχουμε ένα τεράστιο καλάθι προσδοκιών γι’ αυτά και τα κυνηγάμε γύρω, γύρω με την ελπίδα και την επιθυμία να τις εκπληρώσουν.

Τους βομβαρδίζουμε με ενδιαφέρον, αγκαλιές, ιδέες για την ζωή τους, αλλά αυτό που πραγματικά χρειάζονται είναι χώρος και χρόνος να εκφραστούν με την καρδιά τους.Χρειάζεται να σταθούμε κάπου κοντά τους και να τους παρατηρήσουμε. Να σταθούμε απέναντί τους και να τους ακούσουμε.

Να τους ρωτάμε " πως είσαι;" και να τους αισθανόμαστε. Να δεχτούμε τις διαφορετικές επιθυμίες τους και απόψεις για την ζωή ακόμα και αν δεν είναι αυτές που υποστηρίζουμε.

Όταν θυμώνουν μαζί μας και μας φέρονται άσχημα να σκεφτούμε πόσο μόνοι τους νιώθουν , να τους υποστηρίξουμε με σταθερότητα και ψυχραιμία και να τους υπενθυμίσουμε πόσο πολύ τους αγαπάμε .Ας έχουμε τουλάχιστον την πρόθεση να τα αγαπάμε γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που φανταζόμαστε.

Μία αγαπημένη φίλη πριν αρκετό καιρό μου χάρισε ένα ποίημα του "Χαλίλ Γκιμππράμ" για τα παιδιά που τόσο αγαπάμε.Το θεωρώ εξαιρετικό και ήθελα να το μοιραστώ  μαζί σας!

Το αφιερώνω στον Φίλιππο και την Ιωάννα, τον Κωνσταντίνο και τον Παύλο και σε όλα τα παιδιά που ξέρω  και αγαπώ αλλά και σε αυτά που δεν ξέρω και εύχομαι εμείς οι γονείς να κατανοούμε το δυναμικό τους και να τους βοηθάμε όσο είναι δυνατόν να το αναπτύσσουν.

"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου.Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους. Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριοπου εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί το δρόμο του χτες.

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου

ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με τη δύναμή του.

Τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Ας χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του.

Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.''